Przygotowałem opis okresu międzywojennego, II wojny światowej i pierwszych lat powojennych w tzw. "pigułce". Ze swojej szkolnej przeszłości wyniosłem wiadomość, iż pewnych informacji nie jesteśmy sobie w stanie przyswoić i dlatego musimy sięgnąć po coś, co będzie niewielkim, ale tłumaczącym wiele zjawisk streszczeniem. W związku z tym do minimum skróciłem historię lat 1919-46, uznając, iż tylko w ten sposób uda mi się ją przedstawić w sposób zrozumiały i łatwy do przeczytania.
Zachęcam jednak do przeglądnięcia innych artykułów, gdyż są one bogatsze treściowo i merytorycznie, zawierając dane, których nie da się zmieścić w podobnych skrótach.
Nie ukrywam, iż tytuły kolejnych rozdziałów (co pewnie niektórzy zdołali już dostrzec) nawiązują do popularnej sagi Science-Fiction. Być może w ten dość skomplikowany sposób uda mi się przyciągnąć nie tylko tych, którzy z historią są za pan brat, ale i tych, dla których jest ona tzw. "czarną magią".

Niemiecka machina wojenna rozpędzała się w okresie lat trzydziestych XX wieku, aby wreszcie ruszyć z pełną parą 1 września 1939 roku. Niestety, celem była Polska, która do nowoczesnej wojny nie była przygotowana w stopniu, który umożliwiłby stawienie czoła koalicji, bo o tym przecież śmiało można mówić, niemiecko-sowieckiej. Latem tego roku Niemcy dysponowały już silną armią i potencjałem gospodarczym umożliwiającym rozpoczęcie działań zbrojnych. Przywódca narodu niemieckiego, Adolf Hitler, liczył się z możliwością walki na dwa fronty, obawiając reakcji Francji oraz Wielkiej Brytanii, które łączyły z Polską sojusze i pakty gwarantujące współpracę w wyniku agresji na któregokolwiek z sygnatariuszy. Mimo to postanowił niezwłocznie działać, sądząc, iż mocarstwa Europy Zachodniej nie zdecydują się na podjęcie śmielszych kroków. Wnioski te okazały się być słusznymi – zarówno Francja, jak i Wielka Brytania nie były militarnie wystarczająco silne, aby pokonać III Rzeszę. Dodatkowo w krajach tych przeważały nastroje pacyfistyczne, a przywódcy obu narodów od lat prowadzili politykę ustępstw na rzecz hitlerowskiego państwa. I tym razem nie mieli oni zamiaru prowokować działań na własnym terytorium, obawiając się klęski oraz zachowując krótkowzroczność, które cechowała ich poczynania na międzynarodowej arenie politycznej od kilku już lat, w czasie których dali się wodzić za nos Hitlerowi. A ten oczekiwał na odpowiedni moment. Chwila ta nastała z końcem sierpnia 1939 roku.

Władcy mocy, lata 1945-1946

Westerplatte 1939   Ostrzeliwanie Składnicy. Atak z morza prowadzony był nieustannie. Obrona Westerplatte przez polskich żołnierzy stałą się legendą kampanii wrześniowej. Dzięki Polskiemu Radiu wszyscy usłyszeli o waleczności zaledwie 182 ludzi. Jesienią 1925 roku Polacy przejęli do własnego użytku teren Westerplatte - składnicy amunicji w porcie gdańskim. Zagrożenie ze strony niemieckiej spowodowało, iż załogę Składnicy wzmocniono do 182 ludzi. Dowództwo nad tym małym oddziałem objął mjr Henryk Sucharski. Obrońcy mieli do swojej dyspozycji niewielki obszar ziemi, na którym mogli się bronić. Wyposażeni byli w 4 moździerze i 3 działa małego kalibru. Gdy o godz. 4:45 niemiecki pancernik "Schleswig-Holstein" rozpoczął ostrzeliwanie Westerplatte, symbolicznie dał początek II wojnie światowej. Kilka dni wcześniej przypłynął do Gdańska z "kurtuazyjną wizytą". Składnica stała się zatem pierwszym celem niemieckim, mimo iż w kilku punktach granicznych ofensywę rozpoczęto kilkanaście minut wcześniej. 18 dział pancernika umilkło dopiero wtedy, gdy przeniósł się on w inny rejon, aby ostrzeliwać Hel, znacznie ważniejszy dla Niemców. Jednocześnie przypuścili oni szturm lądowy. Pierwszym punktem oporu została placówka "Prom", którą dowodził Leon Pająk. Polacy pozwolili zbliżyć się Niemcom na możliwie bliską odległość, po czym otworzyli ogień ze swoich karabinów maszynowych. Nieprzygotowani na tak skuteczną obronę Niemcy, zmuszani byli do wycofania się, zostawiając za sobą wielu zabitych i rannych. Również innym placówkom udało się przetrzymać pierwszy atak. "Schleswig-Holstein" podpłynął teraz na odległość zaledwie 500 metrów i zaczął razić Składnicę ogniem swoich dział. Po 28 strzałach zamilkło działo obrońców. 1 września zameldowano o pierwszych stratach. Zginęli st. sierż. Wojciech Najsarek, kpr. Kowalczyk, st. leg. Ziemba oraz strzelec Bronisław Uss. W dniu tym Niemcy trzykrotnie podejmowali się przeprowadzenia ataku, lecz wszystkie zakończyły się niepowodzeniem. Początkowo placówka miała wytrzymać 12 godzin, aż do nadejścia wsparcia. Taki był plan Naczelnego Dowództwa, który i tak uznawano za optymistyczny, wziąwszy pod uwagę nikłość załogi Westerplatte. Liczono jednak na to, iż uda się przeprowadzić ofensywę pomocniczą, która oswobodzi zamkniętych w okrążeniu żołnierzy. To już był skrajny optymizm. Realia początku wojny, który zdecydowanie był na korzyść Niemców, zmusiły Polaków do trwania na pozycjach znacznie dłużej niż wspomniane 12 godzin. Od 2 września na Westerplatte dowodził faktycznie kpt. Franciszek Dąbrowski, który będąc zastępcą Sucharskiego, zmienił go na stanowisku. Dotychczasowy dowódca przeszedł głębokie załamanie nerwowe, przez co nie mógł stać na czele oddziałów broniących placówki. Z czasem zaczął siać niebezpieczny defetyzm wśród kolegów, z czym wiązała się historia dotycząca odizolowania Sucharskiego od reszty załogi. Tego samego dnia Niemcy ponawiają ataki lądowe. Mimo to żołnierze polscy wytrzymują natarcie. Dramat rozpoczął się około godz. 17, gdy nad Westerplatte nadleciały niemieckie bombowce. Obrońcy usłyszeli przeraźliwy gwizd kilkudziesięciu samolotów Luftwaffe, które zrzuciły swój śmiercionośny ładunek, obracając w gruzy wartownię nr 5. Straty tego dnia wyniosły 9 zabitych i wielu rannych. Wieczorem niemieckie oddziały jeszcze raz próbują wedrzeć się do placówki. I tym razem górą jest polska załoga. Mjr Sucharski rozkazuje zniszczyć dokumenty przechowywane na Westerplatte. Przybywa rannych. Lekarz placówki, kpt. Mieczysław Słaby, ma coraz mniej środków, którymi mógłby leczyć i ratować żołnierzy. Mimo to warszawski spiker nadal nadaje komunikat: "Westerplatte broni się nadal". W kolejnych dniach Niemcy za wszelką cenę usiłują zdobyć placówkę. Irytuje ich, iż tak wątły oddział odpiera ataki kilkunastokrotnie przeważającego wroga.